Διαβάζουμε στο βιβλίο της Χαρίκλειας Βασιλείου ‘Πηλιορείτικη Κουζίνα’:
‘Λαδοπιταστή
Από το ζυμάρι που έπιαναν για το ψωμί ένα κομμάτι της ζύμης το άνοιγαν με τον πλάστη σαν φύλλο χοντρό, πάχους τριών τεσσάρων εκατοστών και το άπλωναν σε ένα ταψί καλά λαδωμένο. Το άφηναν να ανέβει και κατόπιν το χάραζαν με το μαχαίρι σε ρόμβους, το άλειφαν με λάδι ελιάς, ώστε να ποτιστεί και να πάρει το άρωμα του φρέσκου λαδιού και το φούρνιζαν σε προθερμασμένο φούρνο. Η λαδοπιταστή τρώγεται αυθημερόν γιατί την επόμενη χάνει την τραγανότητά της. ‘
Έχουμε λοιπόν την ίδια φιλοσοφία της ιταλικής πίτσας. Ένα κομματάκι ζυμάρι , κάποιο άρτυμα από πάνω, ψήσιμο και άμεση κατανάλωση.
Ξεκινάω από το ίδιο υλικό της κλασσικής συνταγής, το ζυμαράκι δηλαδή που περισσεύει από το προζυμένιο ψωμί. Παίρνω μια γροθιά ζυμάρι και το απλώνω με το χέρι σε λαδωμένο πυρίμαχο σκεύος, ώστε να το καλύψει όλο. Το αλείφω με λάδι και προσθέτω από πάνω τυρί φέτα τριμμένη με το χέρι και ρίγανη. Πατάω τα υλικά να ενσωματωθούν με το ζυμάρι. Χαράζω με μαχαίρι σε ρόμβους. Σκεπάζω μα πανί και αφήνω σε ζεστό μέρος για να ανέβει. Φουρνίζω στους 180ο για μισή ώρα περίπου ή έως ότου γίνει τραγανό.
Τρώγεται ζεστό με σαλάτα ή ελιές. Αν περισσέψει χρειάζεται ξαναψήσιμο και γίνεται ωραίο κρουτονάκι για τη σαλάτα.
Άραγε πώς να είναι αν βάλουμε από πάνω σάλτσα ή ψητά λαχανικά ή ελιές, ή …….
Το γαστρονομικό γήπεδο όλο δικό σας.
Ίσως να πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιέμαστε: γιατί αυτό το ωραίο προσφάει τείνει να εξαφανιστεί;
Η απάντηση, δίνεται πίνοντας τσιπουράκι στον Ξενώνα ΑΜΑΝΙΤΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου