οι κλίνες ενός κατώτερου θεού
μικρό χρονικό μιας θεομηνίες και πικρές διαπιστώσεις.
14/9/23
Ξυπνήσαμε στις 3 τη νύχτα
της Τρίτης 5 Σεπτεμβρίου από ένα μπαράζ κεραυνών και δυνατής βροχής. Είχε
προηγηθεί μια ολόκληρη βροχερή ημέρα με ήπια βροχόπτωση. Όλες τις προηγούμενες
ημέρες παρακολουθούσα με φόβο τα μετεωρολογικά site, κυρίως για να δω το ύψος της βροχής.
Έδειχναν από 110 έως 200 τόνους στο στρέμμα. Πολύ μεγάλη ποσότητα. Εμείς οι
ξενοδόχοι έχουμε πάθος να παρακολουθούμε την εξέλιξη του καιρού, γιατί
επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ικανοποίηση των φιλοξενούμενών μας, κατά τη
διάρκεια της διαμονής τους.
Έβλεπα το κακό εδώ και
μέρες να πλησιάζει. Ευτυχώς σκεφτόμουνα είναι μια εβδομάδα χαμηλών κρατήσεων,
τέλος Καλοκαιριού, έναρξη Φθινοπωρινής περιόδου με τις αφίξεις να δυναμώνουν
από την επόμενη εβδομάδα. Επομένως θα επηρεαστούν οι διακοπές πολύ λίγων. Έκανα
τα κουμάντα μου σε προμήθειες, βόλεψα τους εξωτερικούς χώρους, μάζεψα τα
ζαρζαβατικά από τον μπαξέ, έλεγξα τις υδρορροές, κλπ. Ενημέρωσα συγκρατημένα
τους φιλοξενούμενους για το φαινόμενο και ότι το πρωινό θα προσφέρεται πλέον
στην εσωτερική αίθουσα.
Κατά τις 8 το πρωί της
Τρίτης ήταν φανερό ότι το νερό που έπεφτε ήταν απίστευτα πολύ. Τα φώτα
αναβόσβηναν συνέχεια, άρα το ηλεκτρικό δίκτυο το πάλευε. Άντεχε όμως μέχρι
στιγμής. Ξεκίνησα για την κουζίνα, να προετοιμάσω τα πρωινά. Τηλεφωνήθηκα με
την Κατερίνα, τη βοηθό μου. Δεν μπορούσε να έλθει από το διπλανό χωριό, ήδη ο
δρόμος ήταν επικίνδυνος. Έκανα την προετοιμασία μου και περίμενα. Σιγά – σιγά
ήλθαν οι πρώτοι. Μπήκα σε λειτουργία one man show. Καφέδες, σαλάτες, σερβίρισμα, αλλά κυρίως ενημέρωση
και καθησυχασμός. Όταν τελείωσαν όλα αυτά συνειδητοποίησα ότι λειτουργούσα σαν
τον Ρομπέρτο Μπενίνι στο ‘η ζωή είναι ωραία’. Ήξερα ότι ζούμε κάτι φρικτό, αλλά
έπρεπε να φροντίσω, να βοηθήσω, να καθησυχάσω και κυρίως να μη χάσω το χαμόγελο
και το χιούμορ μου.
Σε λίγο χάσαμε το ρεύμα και
το τηλέφωνο. Ευτυχώς παροχή νερού είχαμε και δεν στερηθήκαμε το ζεστό νερό. Όλο
αυτό κράτησε μέχρι το βράδυ. Έλεγχα συνέχεια παράθυρα για εισροή νερού, όλα υπό
έλεγχο, με μικροπροβλήματα. Κατά διαστήματα ερχόταν και το ρεύμα. Η Τετάρτη
ξημέρωσε με πιο ήπιο καιρό και μας έδωσε μια ανάπαυλα. Όλοι βγήκαν για μικρές
βόλτες στα γύρω μονοπάτια. Από το ίντερνετ και την ομάδα επαγγελματιών της
Τσαγκαράδας ενημερωνόμουνα συνέχεια για τα προβλήματα. Ήδη είχαν πέσει αρκετοί
δρόμοι, ένας χείμαρρος πέρασε από την κεντρική πλατεία και έκανε τρομερές
ζημιές. Η πρόσβασή μας για το Βόλο ήταν πολύ επισφαλής, κυρίως από τον
παραλιακό δρόμο που είχε χαθεί κάτω από τη λάσπη. Άρχισαν και οι πρώτες εικόνες
της καταστροφής. Όσοι επισκέπτες έπρεπε να φύγουν ήταν επικίνδυνο να το κάνουν.
Παρατείναμε τη διαμονή τους. Όσοι ήταν να έλθουν δεν μπορούσαν, αρχίσαμε τις
ακυρώσεις και τη διαχείριση των κρατήσεων.
Ήλθε η Πέμπτη με δυνατή
βροχή ξανά, να αποτελειώσει ότι έμεινε όρθιο. Έπεσαν οι γέφυρες στον παραλιακό
Αη Γιάννη, κατέρρευσε η γέφυρα στη Μαυρούτσα πριν τον Κισσό, χάσαμε δηλαδή την
πρόσβαση στο Βόλο από τα ορεινά. Παρασκευή το κακό τελείωσε και άρχισε η διαχείριση.
Όσοι φιλοξενούμενοι θέλησαν να φύγουν πήραν τον παραλιακό δρόμο. Οι υπόλοιποι
μας ζητήσαν να μείνουν, λίγες ακόμη ημέρες. Δεχτήκαμε με χαρά, έτσι κι αλλιώς
οι ακυρώσεις έπεφταν βροχή. Το χωριό ήταν ζωντανό. Τα εστιατόρια δεν έκλεισαν
ούτε στιγμή, μινι μάρκετ, όλα ανοικτά. Το ρεύμα ήλθε σιγά – σιγά παντού, τα
συνεργεία βελτίωναν την πρόσβαση όπου ήταν δυνατόν. Οι πληγές πολλές.
Ξεκίνησε λοιπόν η
καθημερινότητα, η στρεβλή καθημερινότητα, που με οδήγησε σε γλυκές και πικρές
διαπιστώσεις.
- Πόσοι πολλοί μας αγαπάνε,
προσωπικά και επαγγελματικά. Συνεχή τηλέφωνα από φίλους και γνωστούς. Παλιοί
και πρόσφατοι πελάτες από όλο τον κόσμο με τηλέφωνα και μηνύματα μας πλημύρισαν
αγάπη.
- Πόσο το χρήμα κυβερνάει
και θολώνει τα μυαλά. Σχεδόν όλοι όσοι ήταν να έλθουν τις επόμενες 10 ημέρες
ακύρωσαν. Είχαν το δίκιο τους. Κάποιοι δεν ακύρωσαν μόνο, αλλά με πιεστικά email και
τηλεφωνήματα απαιτούσαν να πάρουν αμέσως τα χρήματά τους πίσω.
- Πόσο αόρατοι είμαστε. Ο
Δήμος Μουρεσίου, που ζει κατά 90% από τον Τουρισμό, εξαναγκάστηκε με τον
‘Καλλικράτη’ να συνενωθεί με τον πολυπληθέστερο Δήμο Ζαγοράς, που ζει (ή το νομίζει)
από τα μήλα. Αυτό ήταν, όλοι οι πόροι, όλες οι προσπάθειες, όλο το δυναμικό του
ενιαίου πλέον Δήμου έχει επικεντρωθεί στην αγροτική παραγωγή και την αγροτική
οδοποιία. Ακόμη και σε αυτή την τραγική συγκυρία, όλη η δημοσιότητα πάλι στα
μήλα πηγαίνει.
- Πόσο γραμμένους μας έχει
το Υπουργείο Τουρισμού, το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο και οι λοιποί Τουριστική
φορείς. Τόσες ημέρες και δεν έχω ακούσει μιλιά από επίσημα χείλη για την
καταστροφή που έχουμε υποστεί.
26/9/23 ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Έχουν περάσει πια αρκετές
ημέρες, τώρα περιμένουμε τον Elias.
Η σεζόν πέθανε απότομα και
άδοξα. Ακύρωσαν όλοι, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για νέες κρατήσεις.
Ο καιρός όλες αυτές τις ημέρες
ήταν υπέροχος, σχεδόν καλοκαιρινός. Κολυμπήσαμε αρκετές φορές στον ανανεωμένο
Μυλοπόταμο. Η θάλασσα είναι δροσερή και καθαρή.
Οι βλάβες στους βασικούς
δρόμους έχουν αποκατασταθεί. Με εθελοντική δουλειά καθαρίστηκαν οι πλατείες και
επισκευάζονται τα μονοπάτια.
Όσο περνούν οι ημέρες
μεγαλώνει η πικρία μέσα μας. Μας ξέχασαν.
Το Υπουργείο Τουρισμού,
άφαντο. Το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο, άφαντο. Τα Κανάλια τα ενδιαφέρουν μόνο οι
καταστροφές, όχι η κανονικότητα, που επιστρέφει.
Η Περιφέρεια και η επίσημη
Πολιτεία όταν δεν αδιαφορεί, μας τσουβαλιάζει. Ανακοινώνει απαγόρευση
κολύμβησης σε όλες τις ακτές της Μαγνησίας, επειδή δεν μπορεί να κάνει
μετρήσεις του θαλασσινού νερού. Γιατί άραγε; Χτες ανακοίνωσε ότι το νερό όλου
του Δήμου μας δεν είναι κατάλληλο, χωρίς να γίνουν μετρήσεις σε κάθε χωριό.
Ίσως να αγνοούν ότι κάθε χωριό έχει τις δικές του πηγές και δικό του αυτόνομο δίκτυο
διανομής.
Ακούμε όλα αυτά τα χρόνια
για τη ‘νησιωτικότητα’ και πόσο αυτή η αίσθηση της απομόνωσης επηρεάζει τη ζωή
και το χαρακτήρα των νησιωτών.
Όλες αυτές τις ημέρες
κατάλαβα ότι υπάρχει και η ‘ορεινότητα’, εκεί που το φραγμό στην επικοινωνία
δεν τον βάζει η θάλασσα, αλλά το άγριο βουνό. Έχουν περάσει κάμποσες γενιές,
από τη δεκαετία του 60, όταν οι δρόμοι που έφτιαξε η ΜΟΜΑ, έσπασαν την απομόνωση
του Ανατολικού Πηλίου. Τότε δημιουργήθηκε η απρόσκοπτη πρόσβαση του ορεινού
πληθυσμού με το Βόλο, το μεγάλο αστικό κέντρο.
Φτάσαμε στο 2023, για να
αισθανθούμε ξανά αποκομμένοι, όχι γιατί δεν υπάρχει η πρόσβαση, αλλά γιατί για κάποιους
είναι πιο βολικό να ξεχάσουν την ύπαρξή μας. Θέλουν μόνο τους φόρους μας, τα
τέλη και τις συνδρομές. Οι κλίνες στα ξενοδοχεία μας, για αυτούς μετράνε λιγότερο,
είναι οι κλίνες ενός ‘κατώτερου θεού’.
Θα ξανασηκωθούμε, θα τα ξαναφτιάξουμε όλα, αλλά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτή την αδιαφορία και την υποτίμηση.
