ΤΟΥ ΠΟΥΛΙΟΥ ΤΟ ΓΆΛΑ

Στις 29 Απριλίου βγαίνω μια βόλτα στο βουνό για να εξερευνήσω μια περιοχή που δεν είχα ξαναπάει. Μαζί μου είχα και το καλαθάκι μου, προσδοκώντας να βρω οβριές.
Η περιοχή ήταν καταπληκτική, με καστανιές (άλλες καλλιεργημένες, άλλες εγκαταλειμμένες), πολλά νερά, καταρράκτες και φτέρες. Αμαζόνιος!

Μαζί με τις φτέρες υπήρχαν και αρκετές χοντρές οβριές τις οποίες άρχισα να μαζεύω. Τότε σε αρκετά σημεία στην άκρη του χωματόδρομου, βρήκα συστάδες με υπέροχα κρινάκια.

Θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει παλιότερα στο βιβλίο της Μυρσίνης Λαμπράκη ‘Τα Χόρτα’, πως τα βλαστάρια πριν ανθίσουν τρώγονται και μάλιστα στην Κρήτη λέγονται ‘Τουρλούκια’. Μαζί με τις οβριές λοιπόν μάζεψα και 6-7 βλαστάρια με μπουμπούκια.

Στο σπίτι τα έβαλα σε ποτηράκι με νερό, για να διατηρηθούν φρέσκα και άνοιξα το εν λόγω βιβλίο.
Κατά αρχήν το φυτό είναι το ‘Ornithogalum’, ή ‘Ορνιθόγαλον’, το γάλα του πουλιού κατά τους αρχαίους. Το κρινάκι του συμβολίζει την αθωότητα και παλιότερα το κρατούσαν οι νύφες στους γάμους. Είναι βολβός, φύεται σε μικρές ομάδες και είναι σχετικά σπάνιο πια. Όλα αυτά από το βιβλίο της Μυρσίνης, όπου ανέφερε ότι στην Κρήτη θεωρούνταν νοστιμιά και τρωγόταν τηγανητό με κουρκούτι, παραθέτοντας τη σχετική συνταγή. Όλα καλά, λέω το βράδυ να τη δοκιμάσω!

 Πριν από τη μαγειρική, λέω δεν ρίχνω και μια ματιά στο  internet για περισσότερες πληροφορίες. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Μετά από μια περιπλάνηση σε ελληνικά και ξένα sites εντοπίζω ότι:

• η οικογένεια ‘Ornithogalum’ περιλαμβάνει αρκετά είδη,

• κάποια είναι αυτοφυή και κάποια καλλωπιστικά (όπως το pregnant onion)

• ότι κάποια είδη τρώγονται

αλλά και κάποια είναι δηλητηριώδη για τα ζώα.!!!
Εδώ είμαστε! Τόσα άγρια μανιτάρια έχω φάει και δεν έπαθα τίποτε, να την πατήσω από του ‘πουλιού το γάλα’. Το σκέφτηκα λίγο και μετά προχώρησα στην εκτέλεση της συνταγής, σύμφωνα με το βιβλίο της Μυρσίνης Λαμπράκη:

Υλικά
6 τουρλούκια
Αλεύρι
6 κουταλιές ξύδι
Λάδι, αλάτι πιπέρι

Εκτέλεση
Πλένουμε τα βλαστάρια και τα στεγνώνουμε με απορροφητικό χαρτί.

Με το αλεύρι, το ξύδι, λίγο νερό και το αλατοπίπερο φτιάχνουμε ένα πηκτό χυλό. (εγώ έβαλα το δικό μου ‘ξύδι από σταφύλι φράουλα’, που είναι πορφυρό και ο χυλός έγινε ροζ).

Βουτάμε τα τουρλούκια στο χυλό και τα τηγανίζουμε σε καυτό λάδι.

Σερβίρουμε ραντίζοντας με ξύδι. Βγήκαν ωραία χρυσορόδινα, σαν μπακαλαροκροκέτες.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Τρώω το πρώτο. Νόστιμη κροκέτα, με τραγανό το βλαστάρι εσωτερικά. Τρώω και το δεύτερο, ωραία συνδυάζεται με το ξύδι. Τρώω και το τρίτο. Εδώ είπα να σταματήσω για να μετριάσω τον κίνδυνο σε περίπτωση ‘ανεπιθύμητων’ παρενεργειών!

Το πρωί ξύπνησα σαν πουλάκι! Κρίμα τις άλλες τρεις κροκετούλες που πήγαν χαμένες. Από δω και πέρα τρώμε άφοβα!
Έγινα πειραματόζωο για χάριν της γαστρονομίας!