Πρόσφατα πήγα με την κόρη μου σε γνωστή υπόγεια ταβέρνα
του κέντρου της Αθήνας. Το μαγαζί αυτό αποτελεί για μένα ένα ζωντανό γαστρονομικό
μνημείο της παλιάς Αθήνας. Ένα μνημείο που έχει να κάνει όχι μόνο με το φαγητό,
αλλά και με την ατμόσφαιρα της παλιάς Αθήνα. Κάτι από το ‘πτωχό πλην τίμιο’
παρελθόν της.
Κατεβήκαμε καθίσαμε στο τραπέζι μας και περιμέναμε. Σχεδόν
ταυτόχρονα με μας κατέβηκε και μια ομάδα 7-8 γυναικών από το Ισραήλ. Στον
ξενώνα ΑΜΑΝΙΤΑ οι Ισραηλινοί είναι συχνοί μας πελάτες και έχω εντρυφήσει αρκετά
στις συνήθειες και τα γούστα τους. Μας μοιάζουν αρκετά, είναι φιλέλληνες, τους αρέσει
το φαγητό και είμαστε πολύ κοντά στις γαστρονομικές προτιμήσεις. Και βέβαια όπως
κι εμείς είναι λίγο καχύποπτοι ως προς τις προθέσεις του εστιάτορα, ταβερνιάρη,
ξενοδόχου, κλπ. Θέλουν, όπως και εμείς θέλουμε να δούμε για να πειστούμε.
Θέλαν λοιπόν οι άμοιρες κυρίες να δουν τη βιτρίνα με τα
φαγητά.
Τι ήταν αυτό;
Ο καλόγαθος (στο μυαλό μου) ταβερνιάρης εξεμάνη!
‘Όχι όλες μαζί, μια – δυο μόνο να έλθουν, μα δεν ξέρουν πως
λειτουργούμε;’ Μάλλον στο concept
του
μαγαζιού αναφερόταν.
Δεν το ξέραν οι κυρίες το concept του
μαγαζιού και δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να το μάθουν. Με αυτή την οργίλη
συμπεριφορά εξωθήθηκαν να ανέβουν τη σκάλα για κάπου αλλού. Μάλιστα η τελευταία
ζήτησε από τον έξαλλο ταβερνιάρη συγνώμην σε άψογα Ελληνικά.
Ταράχτηκα. Σαν άνθρωπος του Τουρισμού στενοχωρήθηκα.
Το θεώρησα σαν άλλο ένα επεισόδιο χάσματος πολιτισμών (culture gap) ή έλλειψης κοινής γλώσσας.
Αυτές τις 2-3 ημέρες που μεσολάβησαν έφερα πολλές φορές
το επεισόδιο στο μυαλό μου. Με βασάνιζε, χωρίς να ξέρω το γιατί.
Σήμερα, μετά την ανάγνωση της εξαιρετικής ανάρτησης του
κ. Δήμου, το κατάλαβα.
Με ενόχλησε γιατί με αφορά προσωπικά!
Γιατί και εγώ οργίζομαι!
Οργίζομαι όταν δεν ξέρουν το concept του
πρωινού, που προσφέρουμε και θέλουν να αλλάξουν τη σειρά του. Ναι οργίζομαι όταν
μου ζητούν την ομελέτα πρώτα, ενώ εγώ τη φυλάω σαν επιστέγασμα του πρωινού μετά
τις μικρές μπουκιές από λαχανικά και τοπικά προϊόντα.
Ναι οργίζομαι όταν μου ζητούν κορνφλέιξ. Μα δεν ξέρουν
το concept; Προσφέρουμε
αυστηρά farm
to table πηλιορείτικο
πρωινό.
Οργίζομαι όταν αφήνουν το πιάτο χωρίς να φάνε. Που δεν
πίνουν ας πούμε το σφινάκι από το ζουμί των πικροράδικων. Μα πως δεν εκτιμούν
αυτό που με τόσο κόπο φτιάξαμε;
Οργίζομαι όταν μου ζητούν έξτρα μερίδα. Μα δεν ξέρουν
ότι φτιάχνουμε όσες μερίδες είναι οι φιλοξενούμενοί μας και θα λείψει από
κάποιον άλλο;
Οργίζομαι … οργίζομαι και εξοργίζομαι. Νομίζω ότι ο κ.
Δήμου εξηγεί πολύ καλά τους λόγους για τους οποίους σε αυτή τη χώρα δεν μπορεί
παρά να είμαστε οργισμένοι. Συν οι προσωπικοί του καθενός μας.
Όμως εμείς δουλεύουμε στον Τουρισμό.
Τούτοι δω οι άνθρωποι, οι φιλοξενούμενοί μας μάς επέλεξαν
για να επενδύσουμε με εικόνες, γεύσεις και αρώματα τις αναμνήσεις των διακοπών τους!
Χωράει η οργή εκεί μέσα σαν μια καλή ανάμνηση;
Ξέρει άραγε το concept που χω στο μυαλό μου αυτός ο
ανέμελος θηρευτής εμπειριών;
Όμως έως εδώ με τις ανέξοδες ερωτήσεις. Πρέπει να περάσω
σε δράση. Αφού δεν μπορώ να μην οργίζομαι, ας εξαλείψω τους λόγους της οργής.
Όσους μπορώ.
Κατ’ αρχήν ας κάνω τους φιλοξενούμενους κοινωνούς του concept μας,
με το καλημέρα. Θα φτιάξω ένα επεξηγηματικό κείμενο, που θα μπει στο site και
στο έντυπο που βρίσκεται σε κάθε δωμάτιο να τον προετοιμάσω. Κυρίως όμως θα προβάρω ένα μικρό και
περιεκτικό λογύδριο για να εκφωνώ (με την ανάλογη θεατρικότητα) ‘άμα τη
εμφανίση’ στο πρώτο πρωινό.
Κατά δεύτερο, ας χαλαρώσω και λίγο. Δεν είναι και
έγκλημα για αυτόν που είτε ξέρει είτε δεν ξέρει το concept, θέλει μια αλλαγή. Δεν με
περιφρονεί που θέλει να φάει πρώτα μια ομελέτα ή δεν θέλει να δοκιμάσει κάτι που του
φαίνεται αρκούντως ‘εξωτικό’ για τα γούστα του. Πόσο μάλλον δεν πρέπει να
οργίζομαι που θέλει κι άλλο από αυτό που του άρεσε. Αφού φτιάχνω 2-3 παραπάνω
μερίδες ….
Δεν χωράει η οργή στον τόπο αυτό, που ζει από την παροχή
υπηρεσίας, από την προσφορά εμπειρίας. Όπως δεν ήταν καλή εμπειρία ο οργίλος
ταβερνιάρης, έτσι δεν θέλω να με θυμούνται σαν τον άκαμπτο ξενοδόχο, που έπαιρνε
τόσο σοβαρά τον εαυτό του, ώστε αρνούνταν να σερβίρει την ομελέτα πρώτη! Αν έχεις
θεό! Αρνούνταν να σερβίρει την ομελέτα πρώτη για να μην χαλάσει το concept!!!!
